Διαβάστε παρακάτω όλη την τοποθέτηση της ΕΤΕΚΤ-ΟΤ στην επιτροπή ή πατήστε εδώ
Αθήνα, 1 Δεκεμβρίου 2010
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΙΑΡΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΜΟΡΦΩΤΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΣΤΟ
ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ
«Ενίσχυση και ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης και άλλες διατάξεις»
Η εισαγωγική παραδοχή «η ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης αποτελεί υποχρέωση του κράτους» αλλά και το νομοσχέδιο στο σύνολό του, ως «σύστημα ενίσχυσης παραγωγής και
προώθησης κινηματογραφικών έργων», τοποθετεί ουσιαστικά την «πολιτική βούληση» στη
βάση μιας παρεμβατικής - αντί της, απλώς, ρυθμιστικής- , λογικής. Με άλλα λόγια, ο κινηματογράφος δεν είναι υπόθεση της αγοράς, η οποία με τις διαδικασίες της «αυτορρύθμισης» διαμορφώνει τη σχετική δραστηριότητα, αλλά υπόθεση δημοσίου ενδιαφέροντος, υπόθεση,
δηλαδή, όπου το Κράτος υπεισέρχεται στις διαδικασίες της κινηματογραφικής παραγωγής ως χρηματοδότης/συμπαραγωγός, όχι βεβαίως για να αποκομίσει κέρδη αλλά στην ουσία να «αναδιανείμει» κέρδη -ή τουλάχιστον έσοδα- της οπτικοακουστικής αγοράς υπέρ του κινηματογράφου.
Η σκοπούμενη, λοιπόν, «αναδιανομή» καθίσταται ελαχίστης σημασίας, εάν δεν υπάρξουν αυτές οι
επιμέρους ρυθμίσεις, οι οποίες είτε θα αποτρέψουν το ενδεχόμενο ταύτισης υπόχρεων και
δικαιούχων, την ταύτιση δηλαδή χρηματοδότη και χρηματοδοτούμενου ( ενδεχόμενο όχι σπάνιο) είτε
θα πολλαπλασιάσουν τα κέρδη των εταιρειών παραγωγής είτε θα επιτρέψουν «γραφειοκρατικές
μετακινήσεις κεφαλαίων» σε ανέμπνευστη και άνευρη αγορά, δίκην αναγκαστικών κρατικών
φοροπαρεμβάσεων άλλης εποχής. Κοντολογίς, η μετάγγιση κεφαλαίων στον κινηματογράφο με
ευθύνη του κράτους θα είναι αναποτελεσματική, εάν το κράτος δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί
στοιχειώδεις μηχανισμούς ελέγχου διαφάνειας αλλά και ποιότητας.
Και φυσικά, κινηματογράφος δεν μπορεί να υπάρξει και να ενισχυθεί, εάν δεν δοθεί η απαραίτητη
προσοχή στο ανθρώπινο δυναμικό του. Ούτε μπορεί να παραχθεί εκ του μηδενός, μέσα από δομές
εργαστηρίου ή φερόμενης «εναρμόνισης» με την δυτική βιομηχανία, της οργάνωσης της οποίας,
δυστυχώς, ο ελληνικός κινηματογράφος πολύ απέχει. Η μετάβαση από τη σημερινή κατάσταση, της
άναρχης «βιοτεχνίας», στην οργανωμένη βιοτεχνία και στην μετέπειτα προαγωγή της σε βιομηχανία,
οφείλει να είναι σταδιακή, αρμονική και να ακολουθεί διαδικασίες προσαρμογής, ώστε η εξέλιξη να
μην είναι σε βάρος της εργασίας και της ζωής των ανθρώπων, οι οποίοι είτε θα απορροφηθούν στις
μελλοντικές διαδικασίες, εάν η ηλικία τους και η γενικότερη κατάστασή τους το επιτρέψει, είτε θα
αποσυρθούν. Και η πολιτεία είναι υποχρεωμένη και να συνδράμει τους ανθρώπους στην
επαγγελματική τους εξέλιξη και να συνδράμει τους ανθρώπους στην αξιοπρεπή αποχώρηση.
Συνεπώς, η υπαγωγή των προσόντων των τεχνικών της κινηματογραφικής παραγωγής στην αποκλειστική ευθύνη του παραγωγού, έναντι της παλαιάς ρύθμισης του ν.1597/1986
της Μελίνας Μερκούρη, όπου υπήρχαν σχετικές προϋποθέσεις (άδεια άσκησης επαγγέλματος και
ασφαλιστική κάλυψη ΙΚΑ), μπορεί ενδεχομένως να είναι λειτουργική για τα συμφέροντα των
παραγωγών όμως, ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΩΣ ΕΠΙΖΗΜΙΑ και ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΣ ΑΝΑΛΓΗΤΗ και τούτο διότι:
(Α) Οι «αδειοδοτημένοι» τεχνικοί (αναγνωρίζουμε την ανάγκη εκσυγχρονισμού της διαδικασίας «αδειοδότησης») προφανώς εγγυώνται τη σωστή παραγωγική διαδικασία, το καλύτερο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και βέβαια την ασφάλεια του γυρίσματος. Οφείλουμε όλοι μας να βοηθήσουμε στην αναβάθμιση του επαγγέλματός μας και όχι να κατακλυσθεί ο χώρος από ανειδίκευτους τεχνικούς, σε μια εποχή που ο παγκόσμιος κινηματογράφος αναζητά την απόλυτη εξειδίκευση.
(Β) Οι ήδη αδειοδοτημένοι τεχνικοί (6.000 περίπου), αποτελούν το έμπειρο τεχνικό ανθρώπινο δυναμικό του ελληνικού κινηματογράφου και είναι αυτοί που μέχρι σήμερα στηρίζουν, με κάθε ηθικό και υλικό τρόπο την ελληνική παραγωγή και βέβαια είναι αυτοί που «εκπαιδεύουν» τους διαδόχους τους. Στο άρθρο 3, παράγραφος 2 του προτεινόμενου Νομοσχεδίου αναφέρεται ότι: ο κάθε ευρωπαίος τεχνικός μπορεί να εργασθεί στην Ελλάδα, χωρίς όμως ν’ αναφέρονται πουθενά οι προϋποθέσεις που απαιτούνται ενώ στις ευρωπαϊκές χώρες, εξ’ όσων γνωρίζουμε, απαιτείται πιστοποίηση της επαγγελματικής τους καταλληλότητας. Ο Έλληνας τεχνικός που θα θελήσει να εργασθεί σε
ευρωπαϊκή χώρα, με τι θα εφοδιαστεί αντίστοιχα από το Ελληνικό Κράτος;
(Γ) Στο νόμο της Μελίνας αναφερόταν ρητά ότι ο τεχνικός εργάζεται με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου, ορισμένου χρόνου με αποτέλεσμα ο τεχνικός να υπάγεται στον ασφαλιστικό φορέα του ΙΚΑ και ενώ αρχικά υπήρχε στο Νομοσχέδιο που δόθηκε στη Διαβούλευση, σήμερα με έκπληξή μας διαπιστώσαμε την απάλειψή του από το τελικό προτεινόμενο Νομοσχέδιο. Έτσι δημιουργείται τεράστιο πρόβλημα, κυρίως ως προς τη συνταξιοδότησή μας. Αυτό συμβαίνει γιατί η φύση της δουλειάς μας είναι τέτοια που εργαζόμαστε πολύ λίγες ημέρες το χρόνο, με αποτέλεσμα στο τέλος να
μην συμπληρώνουμε τις απαιτούμενες ημέρες ασφάλισης που χρειάζονται για συνταξιοδότηση. Για το λόγο αυτό, το 1981 έγινε ειδική ρύθμιση (12η ασφαλιστική κλάση, σύμφωνα με την οποία ο
υπολογισμός των ημερών ασφάλισης γίνεται με την διαίρεση της αμοιβής με το τεκμαρτό ημερομίσθιο), στην οποία υπάχθηκαν οι τεχνικοί κινηματογράφου, οι σεναριογράφοι και οι ηθοποιοί,
προκειμένου να μπορούν να παίρνουν μια στοιχειώδη σύνταξη. Εάν δεν ορισθεί σαφώς, η εργασιακή σχέση των τεχνικών, δε θα μπορούν να υπαχθούν στη ρύθμιση αυτή οι νεώτεροι, πόσο μάλλον αυτοί που μέχρι σήμερα εργάζονται με αυτό το καθεστώς.
Αναλογίζεστε λοιπόν πως αν δεν αντιμετωπισθούν τα παραπάνω, θα υπάρξει μια εργασιακή –
φορολογική ανατροπή που θα καθορίσει την υπόλοιπή μας ζωή. Για το λόγο αυτό, ζητάμε την
προσθήκη στο άρθρο 2 του Νομοσχεδίου ως εξής:
1. Η εργασιακή σχέση των τεχνικών κινηματογράφου και τηλεόρασης με τις αντίστοιχες
επιχειρήσεις παραγωγής είναι σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου, με όλες τις
συνέπειες που απορρέουν από το χαρακτηρισμό αυτό.
2. Οι τεχνικοί πρέπει να διαθέτουν τα απαιτούμενα από το νόμο προσόντα για την άσκηση
του επαγγέλματος στην ειδικότητά τους.
3. Οι ειδικότητες του τεχνικού προσωπικού για την παραγωγή ταινίας καθορίζονται από τον
παραγωγό, το σκηνοθέτη και το διευθυντή φωτογραφίας ανάλογα με τις ανάγκες της ταινίας.
Αυτά υπάρχουν και στο Νόμο της Μελίνας 1597/86, άρθρο 6, παράγραφοι 2 και 5.
Πηγή : http://www.etekt.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.