Ο υπουργός αφουγκράστηκε τον κινηματογραφικό χώρο

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΘΑΝΙΤΗ
Ελευθεροτυπία, Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010


Παράδοξο πρώτο. Μπορεί ένα νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο να σημαίνει πολύ περισσότερα από αυτό που είναι; Μπορεί ένα νομοσχέδιο απόλυτα εξειδικευμένο να δίνει το παράδειγμα μιας άλλης πολιτικής;


Μπορεί κάτι τόσο ειδικό να απαντά στην αγωνία για ανάπτυξη; Η απάντηση είναι ναι. Μπορεί. Κι αν ακούγεται σαν παράδοξο, υπάρχει κι ένα δεύτερο. Πώς μπορεί να προκύπτει, ειδικά στο χώρο του κινηματογράφου, μια τέτοια πρόταση; Ξαφνική έκλαμψη κάποιας επιτροπής σοφών; Εύστοχη υιοθέτηση ξένων προτύπων; Οχι, τίποτα απ' όλα αυτά. Παράδοξο; Καθόλου! Τότε;

Το νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο, που αυτές τις μέρες ο υπουργός Πολιτισμού προωθεί για ψήφιση στη Βουλή, έχει μια ουσιαστική διαφορά. Αυτό το νομοσχέδιο έρχεται μέσα από την καταλυτική δράση μιας ενεργής κοινότητας που δεν έμεινε μόνο στις διεκδικήσεις, αλλά προχώρησε, πήρε ευθύνες, πρωτοβουλίες. Αυτή η ενεργή κοινότητα, γνωστή ως «κινηματογραφιστές στην ομίχλη» ξεπέρασε συντεχνιακές λογικές, δούλεψε, έκανε προτάσεις. Και ταυτόχρονα έκανε ταινίες. Και μάλιστα καλές ταινίες.

Η ελληνική ταινία, παρά την κρίση, τα τελευταία δύο χρόνια τρέχει μπροστά. Παρούσα στις Κάνες, τη Βενετία, το Βερολίνο. Παρούσα και στα ταμεία. Παρούσα σε όλο τον κόσμο. Ποιοι είναι πίσω απ' αυτή την έκρηξη; Μα η ίδια κοινότητα. Οι «κινηματογραφιστές στην ομίχλη». Εμείς αλλάζουμε το τοπίο στο ελληνικό σινεμά με τις ταινίες μας, αλλά και με τις πρωτοβουλίες μας. Η Ακαδημία Κινηματογράφου, τα πρώτα αξιοκρατικά βραβεία της, το άνοιγμα του ελληνικού σινεμά στην κοινωνία με τη μεγάλη γιορτή πρόσφατα στο Γκάζι, το 1ο Διεθνές Συνέδριο για την Κιν. Παιδεία, είναι καρποί αυτής της πρωτοβουλίας.

Θετική ανταπόκριση σε αυτή την πρωτοβουλία είναι και το νομοσχέδιο. Ο υπουργός αφουγκράστηκε τον κινηματογραφικό χώρο. Προωθεί ένα σχέδιο εξυγίανσης και ανάπτυξης. Ναι, το πιο δύσκολο: ανάπτυξη. Και μάλιστα ανάπτυξη χωρίς επιπλέον κρατικούς πόρους. Με εξορθολογισμό των υπαρχόντων και βασική κατεύθυνση την παραγωγή. Χωρίς ακριβοπληρωμένους ξύλινους συνδικαλιστές και ισόβιους παράγοντες. Με άνοιγμα στην ιδιωτική επένδυση και στις νέες τεχνολογίες. Βάζοντας τέλος σε μια άρρωστη κρατικοδίαιτη λογική.

Ολα αυτά όμως δεν έπεσαν από τον ουρανό. Ούτε και θα μείνουν στα χαρτιά. Γιατί; Μα, γιατί είναι αποτέλεσμα των προσπαθειών μιας ομάδας ενεργών πολιτών. Που ήταν και θα συνεχίσει να είναι εδώ.

Να γιατί δεν είναι καθόλου παράδοξο το ότι μπορεί ένα νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο να σημαίνει πολύ περισσότερα από αυτό που είναι. Το πράγμα είναι απλό. Οι πολίτες-κινηματογραφιστές πήραν πρωτοβουλίες και ευθύνες. Η πολιτεία μπόρεσε και ήθελε να ακούσει. Μια νέα λογική και μια νέα συμπεριφορά γεννιέται. Ανατρεπτική της κοινωνικής παθητικότητας που κυριαρχεί γύρω μας, αλλά και μέσα μας. Οι ριζικές αλλαγές συνολικά αλλά και σε κάθε χώρο, που προβάλλουν σαν όρος επιβίωσης, δεν θα προκύψουν σαν μαγικές συνταγές. Δεν θα τις επινοήσουν διάφοροι μάγοι, μαθητευόμενοι και μη. Δεν θα σχεδιαστούν μόνο μέσα σε γραφεία, δεν θα γίνουν μακριά από τη ζωή.

Ο κινηματογράφος είναι η πιο δυναμική, η πιο δημοφιλής τέχνη, αυτή που καθρεφτίζει άμεσα μια κοινωνία. Ισως γι' αυτό έρχεται από αυτόν το χώρο μια πρόταση για μια άλλη στάση ζωής. Μια στάση που επιχειρεί ένα άλλο ύφος, αλλά κυρίως ένα νέο ήθος. Ενεργοί πολίτες, ενεργή κυβέρνηση.

* σκηνοθέτης

Πηγή : http://www.enet.gr/